Навукоўцы з Ельскага щніверсітэта выявілі, што ўсплёск разнастайнасці вудзільшчыкаў пачаўся каля 50 млн гадоў таму, калі іх продкі распрацавалі мудрагелістую стратэгію, што забяспечвае паспяховае размнажэнне ў цёмнай дзікай мясцовасці. Гэтыя рыбы вылучаюцца сэксуальным паразітызмам: маленечкія самцы прымацоўваюцца да самак і ператвараюцца ў пастаянны орган для вытворчасці спермы, піша «Хайтэк».
Выкарыстоўваючы генетычныя дадзеныя з геномаў вудзільшчыкаў, даследчыкі паказалі, як комплексныя змены, у тым ліку полавы паразітызм, дапамаглі некаторым групам вудзільшчыкаў перайсці ад «перамяшчэння» па дне з дапамогай мадыфікаваных плаўнікоў на плыткаводдзі да плавання ў экасістэмах, куды не пранікае святло.
Глыбакаводныя вудзільшчыкі размножваюцца з дапамогай сэксуальнага паразітызму. У некаторых відаў самцы кусаюць самак, а потым адпускаюць іх пасля завяршэння спарвання. У іншых выпадках самец назаўжды зліваецца з самкай. У працэсе, які называецца аблігатным паразітызмам, галава самца раствараецца ў самцы, і іх крывяносныя сістэмы зліваюцца.
Знайсці пару ў глыбокім моры можа быць надзвычай складана, адзначаюць даследчыкі. Яны разглядаюць нетрадыцыйны спосаб спарвання вудзільшчыкаў як супрацьвагу вельмі прывідным шанцам знайсці самку ў цемры. Вудзільшчыкі — адзіныя вядомыя пазваночныя жывёлы, якія выкарыстоўваюць полавы паразітызм, і гэта, відаць, дало ім эвалюцыйную перавагу.
Каманда Ельскага ўніверсітэта задакументавала, як з цягам часу мяняліся імунныя сістэмы, атакуючыя вонкавыя пагрозы, каб самкі не адрыналі паразітычных самцоў. Даследчыкі адзначаюць, што ўсплёск дыверсіфікацыі адбыўся падчас буйнога глабальнага пацяплення паміж 50 і 35 млн гадоў таму. Умовы мяняліся, і продкі вудзільшчыкаў, якія хадзілі па дне, пачалі апускацца ў глыбіню акіяна.